Giorgos Seferis, ”Hampstead”

Ca o pasăre cu aripa ruptă

care ar fi călătorit ani de zile prin aer,

ca o pasăre

care n-a mai putut să înfrunte

văzduhul și furtuna

așa cade după-amiaza.

Pe iarba verde

trei mii de îngeri

goi ca oțelul

dansaseră toată ziua

după-amiaza e pală;

cele trei mii de îngeri

și-au adunat aripile

și au făcut

un câine uitat

care latră

la un călugăr

și-și caută stăpânul

vreun os

ori sfarsitul lumii.

Ceva liniște

caut acum și eu

o colibă ​​pe un deal sau pe o plajă

mi-ar fi de ajuns

la fereastră

un cearșaf înmuiat în sineală

întins ca marea

mi-ar ar fi de ajuns

chiar și o garoafa falsă

în glastră

pe un fir de sârmă o hârtie roșie

s-o stăpânească vântul

unde și cât ar vrea el.

S-ar lăsa seara, ar veni turmele

și-ar coborî la staulul lor

ca un gând foarte simplu și fericit

și aș adormi și eu

fiindcă n-aș fi avut

măcar o lumânare

ca să aprind

o lumină

și să citesc.

-traducere de Catalina Franco-

______________________________

Σαν ένα πουλί με σπασμένη φτερούγα

που θα ’χε χρόνια μέσα

στον αγέρα ταξιδέψει σαν ένα πουλί

που δεν μπόρεσε να βαστάξει

τον αγέρα και τη φουρτούνα

πέφτει το βράδυ.

Πάνω στο πράσινο χορτάρι είχαν χορέψει

όλη τη μέρα τρεις χιλιάδες αγγέλοι γυμνοί

σαν ατσάλι, πέφτει το βράδυ χλωμό·

οι τρεις χιλιάδες αγγέλοι μαζέψαν

τα φτερά τους και γενήκαν ένα σκυλί

ξεχασμένο που γαβγίζει

μοναχό και γυρεύει τον αφέντη

του ή τη δευτέρα παρουσία ή ένα κόκαλο.

Τώρα γυρεύω λίγη ησυχία

θα μου ’φτανε μια καλύβα σ’ ένα λόφο ή

σε μια ακρογιαλιά θα

μου ’φτανε μπροστά στο παράθυρό

μου ένα σεντόνι

βουτημένο στο λουλάκι απλωμένο σαν τη θάλασσα

θα μου ’φτανε στη γλάστρα

μου έστω κι ένα ψεύτικο γαρούφαλο

ένα κόκκινο χαρτί σ’ ένα τέλι έτσι

που να μπορεί ο αγέρας ο αγέρας να

το κυβερνά χωρίς προσπάθεια

όσο θέλει.

Θα ’πεφτε το βράδυ τα κοπάδια

θ’ αντιλαλούσαν κατεβαίνοντας στο μαντρί τους

σα μια πολύ απλή κι ευτυχισμένη σκέψη και

θα ’πεφτα να κοιμηθώ

γιατί δε θα ’χα ούτε ένα κερί ν’ ανάψω,

φως,

να διαβάσω.