Adam Zagajewski, ”Când pleacă un mare poet – Kiedy odchodzi wielki poeta”

De fapt, nimic nu se schimbă

în lumina firească a zilei

când pleacă un mare poet.

În coroana bătrânilor ulmi

încă se ceartă cu patimă

vrăbii sure și mierle zglobii

Când pleacă un mare poet

orașul nu stă pe loc, metrou

și tramvai caută Graalul modern.

Iar în bibliotecă zadarnic o fată

frumoasă caută un poem ce despre

toate i-ar spune tot adevărul.

La prânz răsună același zgomot,

noaptea același zbucium tăcut, iar

printre stele, aceeași neliniște veche.

Curând se umplu și discotecile,

ne bântuie aceeași indiferență –

deși un mare poet tocmai a murit.

Și totuși când ne luăm adio

de la un om iubit pentru mult timp

ori pentru totdeauna, deodată simțim

că ne lipsesc cuvintele,

și că ar trebui să vorbim acum,

când nu mai poate s-o facă nimeni

– fiindcă un mare poet a murit.

-traducere de Catalina Franco-

______________________________

Naprawdę nic się nie zmienia

w zwyczajnym świetle dziennym

kiedy odchodzi wielki poeta.

W koronach starych wiązów

wciąż się namiętnie spierają

szare wróble i wytworne szpaki.

Kiedy odchodzi wielki poeta

miasto nie zatrzymuje się wcale, metro

i tramwaje wciąż szukają nowoczesnego Graala.

W bibliotece piękna dziewczyna

na próżno rozgląda się za wierszem, który

powiedziałby jej prawdę o wszystkim.

W południe rozlega się ten sam co zawsze zgiełk,

w nocy panuje ciche skupienie,

wśród gwiazd – wieczny niepokój.

Wkrótce otworzą się dyskoteki,

otworzy się obojętność –

mimo że właśnie umarł wielki poeta.

Gdy jednak będziemy się żegnali na długo

lub na zawsze z kimś kogo kochamy,

poczujemy nagle, że brak nam słów,

i że teraz my sami musimy mówić,

że już nas nikt nie wyręczy

– ponieważ odszedł wielki poeta.