Wislawa Szymborska, ”Scrierea unui curriculum vitae – Pisanie życiorysu”

De ce ai nevoie?

Va trebui să compui o cerere,

la cerere să atașezi un curriculum vitae.

Indiferent cât de mult ai trăit,

va trebui ca CV-ul să-ți fie scurt.

Aplică concizia și selectarea faptelor.

Transformă peisajele în adrese,

amintirile tremurătoare în date fixe.

Dintre toate iubirile, trece-o pe cea conjugală,

dintre copii, numai pe cei născuți.

Cine te știe e mai puțin important decât pe cine cunoști.

Dintre călătorii – numai cele în străinătate.

Că aparții la ceva, dar nu de ce.

Premii, onoruri – dar fără motivare.

Scrie de parcă n-ai fi vorbit niciodată cu tine,

evită-te.

Sari peste câini, păsări și pisici,

sari peste moșteniri, peste prieteni și visuri.

Mai bine prețul decât valoarea,

mai bine titluri nu conținuturi.

Mai bine numărul de la pantof decât pe unde te duci,

ori cine crezi c-ai fi tu.

Plus o fotografie cu o ureche expusă.

Contează forma, nu ce auzi.

Auzi?

E bubuitul mașinilor, al celor măcinând

hârtie.

-traducere de Catalina Franco-

_______________________________-

Co trzeba?

Trzeba napisać podanie,

a do podania dołączyć życiorys.

Bez względu na długość życia

życiorys powinien być krótki.

Obowiązuje zwięzłość i selekcja faktów.

Zamiana krajobrazów na adresy

i chwiejnych wspomnień w nieruchome daty.

Z wszystkich miłości starczy ślubna,

a z dzieci tylko urodzone.

Ważniejsze, kto cię zna, niż kogo znasz.

Podróże tylko jeśli zagraniczne.

Przynależność do czego, ale nie dlaczego.

Odznaczenia bez za co.

Pisz tak, jakbyś z sobą nigdy nie rozmawiał

i omijał z daleka.

Pomiń milczeniem psy, koty i ptaki,

pamiątkowe rupiecie, przyjaciół i sny.

Raczej cena niż wartość

i tytuł niż treść.

Raczej już numer butów, niż dokąd on idzie,

ten za kogo uchodzisz.

Do tego fotografia z odsłoniętym uchem.

Liczy się jego kształt, nie to, co słychać.

Co słychać?

Łomot maszyn, które mielą papier.