Wisława Szymborska, ”O iubire ferice – Miłość szczęśliwa”

O dragoste fericită. Dar oare e normal?

E serios? E util?

Ce are lumea a două ființe

ce nu văd lumea?

Unul prin altul înălțați fără merit,

primii dintr-un milion, convinși însă

c-așa trebuia să fie – și premiați de ce? Din nimic;

lumina doar vine de nicăieri –

de ce peste ei, de ce nu peste alții?

E ofensată dreptatea? Desigur.

Sunt încălcate principii minuțios adunate ?

E aruncată morala de pe piedestal? Desigur, asta-i.

Priviți-i pe fericiți: fericiți:

Măcar de-ar disimula,

dacă măcar s-ar preface că-s deprimați,

să-și mângâie-astfel amicii!

Și auziți-i cum râd – e-o insultă.

Și în ce limbă-și vorbesc – aparent de-înțeles.

Și toate acele ceremonii ale lor,

acele bizar reciproc inventate îndatoriri –

artăt ca un complot împotriva umanității!

E greu de imaginat unde s-ar ajunge

de le-ar fi imitat exemplul.

Pe ce s-ar mai sprijini, din ce s-ar mai face religii, poeme,

despre ce și-ar mai aminti, la ce-ar mai trebui să renunțe

cei ce-ar voi să rămână-n același cerc ?

O dragoste fericită. Dar oare e necesar?

Tactul și bunul simț impun o tăcere

ca în scandalul din înaltele sfere-ale Vieții.

Se nasc copii magnifici și fără-ajutorul ei.

Oricum, cu ei, n-ai putea popula niciodată pământul,

și-apoi, în principiu, se întâmplă rar.

Cine nu știe ce-i dragostea fericită

spune că nicăieri nu există dragoste fericită.

Cu o astfel de credință le e mai lesne să moară și să trăiască.

-Traducere de Catalina Franco-

_________________________

Miłość szczęśliwa. Czy to jest normalne,

czy to poważne, czy to pożyteczne −

co świat ma z dwojga ludzi,

którzy nie widzą świata?

Wywyższeni ku sobie bez żadnej zasługi,

pierwsi lepsi z miliona, ale przekonani,

że tak stać się musiało − w nagrodę za co? za nic;

światło pada znikąd −

dlaczego właśnie na tych, a nie innych?

Czy to obraża sprawiedliwość? tak.

Czy narusza troskliwie piętrzone zasady.

strąca ze szczytu morał? Narusza i strąca.

Spójrzcie na tych szczęśliwych:

gdyby się chociaż maskowali trochę,

udawali zgnębienie krzepiąc nim przyjaciół!

Słuchajcie, jak się śmieją − obraźliwie.

Jakim jeżykiem mówią − zrozumiałym na pozór.

A te ich ceremonie, ceregiele,

wymyślne obowiązki względem siebie −

wygląda to na zmowę za plecami ludzkości!

Trudno nawet przewidzieć, do czego by doszło,

gdyby ich przykład dał się naśladować.

Na co liczyć, by mogły religie, poezje,

o czym by pamiętali, czego zaniechano,

kto by chciał zostać w kręgu.

Miłość szczęśliwa. Czy to jest konieczne?

Takt i rozsądek każą milczeć o niej

jak o skandalu z wysokich sfer Życia.

Wspaniałe dziatki rodzą się bez jej pomocy.

Przenigdy nie zdołałyby zaludnić ziemi,

zdarza się przecież rzadko.

Niech ludzie nie znający miłości szczęśliwej

twierdzą, że nigdzie nie ma miłości szczęśliwej.

Z tą wiarą lżej im będzie i żyć, i umierać.