Wisława Szymborska, ” Elogiu viselor – Pochwała snów”

În vis

pictez ca Vermeer din Delft.

Vorbesc limba greacă fluent

și nu numai cu cei vii.

Conduc o mașină,

care m-ascultă.

Sunt talentată,

scriu poeme grozave.

Și aud voci

nu mai rău decât bunii sfinți.

Ai fi uimit

ce splendid cânt la pian.

Zbor cum e nevoie

anume ca de la sine.

Când cad de pe acoperiș

știu să cad ușurel pe verde.

Nu am probleme

ca să respir sub apă.

Nu am a mă plânge:

Eu am găsit Atlantida.

Mă bucur că înainte să mor

Mă mai pot încă trezi.

Când izbucnește un război

eu trec de partea cea bună.

Sunt, deși nu ar trebui,

copilul secolului.

Cu câțiva ani înainte

eu am văzut doi sori.

Iar alaltăieri

destul de bine

un pinguin.

-traducere de Catalina Franco-

______________________________

We śnie

ma­lu­ję jak Ver­me­er van Delft.

Roz­ma­wiam bie­gle po grec­ku

i nie tyl­ko z ży­wy­mi.

Pro­wa­dzę sa­mo­chód,

któ­ry jest mi po­słusz­ny.

Je­stem zdol­na,

pi­szę wiel­kie po­ema­ty.

Sły­szę gło­sy

nie go­rzej niż po­waż­ni świę­ci.

By­li­by­ście zdu­mie­ni

świet­no­ścią mo­jej gry na for­te­pia­nie.

Fru­wam jak się po­win­no,

czy­li sama z sie­bie.

Spa­da­jąc z da­chu

umiem spaść mięk­ko w zie­lo­ne.

Nie jest mi trud­no

od­dy­chać pod wodą.

Nie na­rze­kam:

uda­ło mi się od­kryc Atlan­ty­dę.

Cie­szy mnie, że przed śmier­cią

za­wsze po­tra­fę się zbu­dzić.

Na­tych­miast po wy­bu­chu woj­ny

od­wra­cam się na le­pr­szy bok.

Je­stem, ale nie mu­szę

być dziec­kiem epo­ki.

Kil­ka lat temu

wi­dzia­łem dwa słoń­ca.

A przed­wczo­raj pin­gwi­na.

Naj­zu­peł­niej wy­raź­nie.