Odisseas Elitis, ”Soarele întâiul – Sole il Primo – Ήλιος ο πρώτος”

XVI

Din ce pietre, ce sânge, ce fier

Din ce foc suntem făcuți

Pe când noi suntem aidoma norului pur

Ei ne lovesc cu pietre, ei ne numesc

Visători

Cum ne petrecem noapte și zi

Va fi știind-o doar Dumnezeu.

Noaptea ți-aprinde, prietene, fulgerul chinului

Atunci văd arborul inimii desfășurându-se

Mâinile tale deschise sub o prea albă idee

Pe care tu o invoci încontinuu

Care nicicând nu coboară

De ani și ani

Ea e acolo sus, tu jos, aici.

Dar într-o zi dorința trezește trupul

Iar unde înainte nu strălucea decât goala sălbăticie

Acum râde-o cetate, frumoasă atât cât voiai să fie

Aproape o vezi, te așteaptă

Dă-mi mâna și vino acolo înainte ca Aurora

S-o înconjoare cu triumfătoarele-i imnuri.

Dă-mi mâna ta – mai înainte ca păsări să se adune

Pe umerii oamenilor și să o cânte

Că în sfârșit au văzut de pe mare venind de departe

Nădejdea, Pura Fecioară!

Vino, împreună să mergem și să-i lăsăm

Să ne ucidă cu pietre

Numească-ne visători,

Prietene-al meu, nicicând atâția n-au înțeles

Din care ​​fier care pietre și cu ce sânge și foc

Ne construim, visăm și cântăm!

-traducere de Catalina Franco-

______________________________

XVI

Di che pietre, di che sangue e ferro

Di che fuoco siam fatti

E sembriamo di pura nuvola

E ci lapidano, ci chiamano

Illusi

Come campiamo giorno e notte

Dio solo sa.

Quando la notte, amico, accende la tua elettrica sofferenza

Vedo distendersi l’albero del cuore

Le tue mani aperte sotto un’idea bianchissima

Che continuamente scongiuri

E mai non scende

Per anni e anni

Quella là in alto e tu quaggiù.

Ma la visione del desiderio si desta carne un giorno

E dove prima non risplendeva che un deserto nudo

Adesso ride una città, bella come tu l’hai voluta

La vedi quasi, ti attende

Dammi la mano e andiamoci prima che l’Aurora

La bagni tutt’intorno con grida di trionfo.

Dammi la mano — prima che gli uccelli s’adunino

Sulle spalle degli uomini a cantarlo

Che finalmente s’è vista giungere di lontano

La Vergine Speranza contemplata sempre dal mare!

Andiamo insieme e che ci lapidino

Ci chiamino pure illusi,

Amico, quanti non compresero mai

Con che ferro, che pietre e sangue e fuoco

Sogniamo, cantiamo, edifichiamo!

-Traduzione di Nicola Crocetti-

_____________________________

XVI

Μέ τί πέτρες τί αίμα καί τί σίδερο

Καί τί φωτιά είμαστε καμωμένοι

Ένώ φαινόμαστε άπό σκέτο σύννεφο

Καί μάς λιθοβολούν καί μάς φωνάζουν

Άεροβάτες

Το πως περνούμε τις μέρες καί τις νύχτες μας

“Ενας Θεός το ξέρει.

Φίλε μου όταν άνάβ’ η νύχτα την ηλεχτρική σου οδύνη

Βλέπω τό δέντρο της καρδιάς πού απλώνεται

Τα χέρια σου ανοιχτά κάτω από μιαν Ιδέα ολόλευκη

Πού όλο παρακαλεΐς

Κι όλο δέν κατεβαίνει

Χρόνια καί χρόνια

Εκείνη εκεΐ ψηλά εσύ εδώ πέρα.

Κι όμως τού πόθου τ’ όραμα ξυπνάει μιά μέρα σάρκα

Κι εκεΐ όπου πρίν δέν αστραφτε παρά γυμνή ερημιά

Τώρα γελάει μιά πολιτεία ώραία καθώς τή θέλησες

Κοντεύεις νά τή δεΐς σέ περιμένει

Δώσε τό χέρι σου νά πάμε πρίν η Αυγή

Τήν περιλούσει μέ ιαχές θριάμβου.

Δώσε τό χέρι σου — πρίν συναχτούν πουλιά

Στούς ώμους τάν ανθρώπων καί τό κελαηδήσουνε

Πώς επιτέλους φάνηκε νά ’ρχεται από μακριά

‘Η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα!

Πάμε μαζί κι ας μάς λιθοβολούν

Κι ας μάς φωνάζουν άεροβάτες

Φίλε μου όσοι δέν ένιωσαν ποτέ μέ τί

Σίδερο μέ τί πέτρες τί αίμα τί φωτιά

Χτίζουμε ονειρευόμαστε καί τραγουδούμε!