Odisseas Elitis, ”Amintirea vârstei senine – Età del glauco ricordo – Ηλικία της γλαυκής θύμησης”

Livezi de măslini și vii departe spre mare

Bărcile roșii de pescuit mai departe decât memoria

Elitre aurii de august în somnul după amiezii

Cu alge ori scoici. Și barca aceea

Abia lăsată la apă, verde, pe care în liniștea apelor încă

se vede „Domnul ne apără”.

Anii au trecut ca frunzele ca pietricelele

Îmi amintesc de băieții care au plecat marinari

Ca pe inima lor vopsind velele

Spre cele patru părți ale zării cântau

Și care vânturi reci pictate în piept purtau.

Oare ce căutam, cu culori de soare în zori, când ai ajuns

Cu vârsta mării în ochi

Și-n trup cu puterea soarelui – oare ce căutam

În peșteri marine,-n adâncuri de vaste vise

Unde-și spumegă sentimentele vântul

Necunoscut și senin, cioplindu-mi pe pieptu-mi emblema-i marină

Cu nisip de pe degete mi-am frecat degetele

Cu nisip în ochi mi-am strâns degetele

Era durerea –

Mi-amintesc era april când, prima oară, ți-am simțit greutatea umană

Trupul tău uman e lut și păcat

Ca prima noastră zi pe pământ

Sărbătoream amaryllisul – Dar mi-amintesc sufereai

A fost, adânc, o mușcătură în buze

Adânc, o unghie-n piele unde s-a scris

timpul pe veșnicie

Te-am părăsit mai apoi

Și-un vânt fulgerător a lovit

casele albe

Nălțând sentimentele albe abia spălate

Pe cerul iluminându-se ca un blestem.

Acum voi avea lângă mine-un ulcior cu apă nemuritoare

O libertate asemenea vântului care se clatină

Și acele mâini ale tale unde se chinuiește Iubirea

Și acea scoica a ta unde răsunase Egeea.

traducere de Catalina Franco-

_______________________________

Oliveti e vigne lontano fino al mare

Rosse barche da pesca più lontano fino al ricordo

Elitre dorate d’agosto nel sonno meridiano

Con alghe o conchiglie. E quella barca

Appena varata, verde, che nella pace delle acque del golfo ancora legge «Dio provvede»

Sono passati gli anni foglie e ciottoli

Mi ricordo di ragazzi, marinai che partivano

Tingendo le vele come il loro cuore

Cantavano i quattro punti dell’orizzonte

E portavano tramontane dipinte dentro il petto.

Cosa cercavo quando sei giunta con i colori del sole all’alba

Con l’età del mare negli occhi

E con la salute del sole nel corpo − cosa cercavo

Nelle grotte marine, in profondità dentro gli spaziosi sogni

Dove spumeggiava i suoi sentimenti il vento

Sconosciuto e glauco, incidendo sul mio petto il suo emblema marino

Con la sabbia nelle dita chiudevo le dita

Con la sabbia negli occhi stringevo le dita

Era il dolore −

Mi ricordo era aprile quando sentii per la prima volta il tuo peso umano

Il tuo corpo umano argilla e peccato

Come il nostro primo giorno sulla terra

Era la festa degli amarilli − Ma ricordo soffristi

Fu un morso profondo nelle labbra

Un’unghiata profonda nella pelle là dove s’incide per sempre il tempo

Allora ti lasciai

E un vento tonante sollevò le bianche case

I bianchi sentimenti appena lavati su

Nel cielo che s’illuminava con un sorriso.

Ora avrò accanto una brocca d’acqua immortale

Avrò una libertà simile al vento che scuote

E quelle tue mani dove si tormenterà l’Amore

E quella tua conchiglia dove risuonerà l’Egeo.

-traduzione di Paola Maria Minucci-

–––––––––––––––––––

Ἐλαιῶνες ϰι ἀμπέλια μα ϰριά ὣς τή θάλασσα

Κόϰϰινες ψαρόβαρ ϰες πιό μαϰριά ὣς τή θύμηση

Ἔλυτρα χρυσά τοῦ Αὐγούστου στόν μεσημεριάτιϰο ὕπνο

Μέ φύϰια ἢ ὄστραϰα. Κι ἐϰεῖνο τό σϰάφος

Φρεσϰοβγαλμένο, πράσινο, πού διαβάζει ἀϰόμη στήν εἰρήνη τοῦ ϰόλπου τῶν νερῶν Ἔχει ὁ Θεός

Περάσανε τά χρόνια φύλλα ἣ β ότσαλα

Θυμᾶμαι τά παιδόπουλα, τούς ναῦτες πού ἔφευγαν

Βάφοντας τά πανιά σάν τήν ϰαρδι ά τους

Τραγουδοῦσαν τά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα

Κι εἶχαν ζωγραφιστούς βορι άδες μές στά στήθια.

Τί γύρευα ὅταν ἔφτασες βαμμένη ἀπ’ τήν ἀνατολή τοῦ ἥλιου

Μέ τήν ἡλιϰία τῆς θ άλασσας στά μάτια

Καί μέ τ ήν ὑγεία τοῦ ἥλιου στό ϰορμί —τί γύρευα

Βαθιά στίς θαλασσοσπηλιές μές στά εὐρύχωρα ὄνειρα

Ὅπου ἄφριζε τά αἰσθήματ ά του ὁ ἄνεμος

Ἄγνωστος ϰαί γλαυϰός, χαράζοντας στά στήθια μου τό πελαγ ίσιο του ἔμβλημα

Μέ τήν ἄμμο στά δάχτυλα ἕϰλεινα τά δάχτυλα

Μέ τήν ἄμμο στά μάτια ἓσφιγγα τά ὃ δάχτυλα

Ἤτανε ἡ ὀδύνη —

Θυμᾶμαι ἧταν Ἀπρίλης ὅταν ἔνιωσα πρώτη φορά τό ἀνθρώπινο βάρος σου

Τό ἀνθρώπινο σῶμα σου πηλό ϰι ἁμαρτία

Ὅπως τήν πρώτη μέρα μας στή γῆ

Γιόρταζαν τίς ἆμαρυλλίδες — Μά Θυμᾶμαι πόνεσες

Ἤτανε μιά βαθιά δαγϰωματιά στά χείλια

Μιά βαθιά νυχιά οτό δέρμα ϰατά ϰεῖ πού χαρ άζεται πανιοτινά του ὁ χρόνος

Σ’ ἄφησα τότες

Καί μιά βουερή πνοή σή ϰωσε τ’ ἄσπρα σπίτια

Τ’ ἄσπρα αἰσθήματα φρεσϰοπλυμένα ἐπάνω

Στόν οὐρανό πού φώτιζε μ’ ἕνα μειδίαμα.

Τώρα θά ’χω σιμά μου ἕνα λαγήνι ἀθ άνατο νερό

Θά ’χω ἕνα σχῆμα λευτεριᾶς ἀνέμου πού ϰλονίζει

Κι ἐϰεῖνα τά χέρια σου ὅπου θά τυραννιέται ὁ Ἔρωτας

Κι ἐϰεῖνο τό ϰοχύλι σου ὅπου θ’ ἀντηχεῖ τό Αἰγαῖο.