Wislawa Szymborska, ”Câte ceva despre suflet – Trochę o duszy”

Doar uneori avem suflet.
N-are nimeni suflet tot timpul
și pentru totdeauna.

Zi după zi,
an de an,
se poate trăi fără el.

Uneori se cuibărește ceva mai mult
în încântarea ori spaimele copilăriei.
Uneori în uimirea
că ești bătrân.

Rar ne întinde o mână
în ocupații obositoare,
cum ar fi când muți mobile,
ori cari valize
ori te strâng rău de tot pantofii.

Când completăm formulare,
ori tocăm carne,
de regulă, își ia ziua liberă.

Din mii de conversații
Ia parte doar la una,
și, nici la asta, neapărat,
el preferând tăcerea.

Când trupul ne doare prea tare,
dispare fără prea mult tam-tam.

E delicat,
nu-i place să fie văzut în gloată,
strădania pentru-avantaje
și în afaceri doar îl dezgustă.

Bucurie – tristețe
nu-s pentru el niște stări deosebite.
Este alături de noi
doar dacă ele sunt la un loc.

Putem conta pe el
când de nimica nu suntem siguri,
ori suntem de tot curioși.

Dintre obiecte
îi plac ceasurile cu pendul,
oglinzile, care muncesc cu zel
când nu se uită nimeni.

Nu spune de unde provine
nici când dispare iar,
dar sigur este c-așteaptă
asemenea întrebări.

S-ar putea spune că
avem nevoie de el,
dar – aparent –
și el, din anumite motive,
are nevoie de noi.

-traducere de Catalina Franco-
_________________________________

Duszę się miewa.
Nikt nie ma jej bez przerwy
i na zawsze.

Dzień za dniem,
rok za rokiem
może bez niej minąć.

Czasem tylko w zachwytach
i lękach dziecińśtwa
zagnieżdża się na dłużej.
Czasem tylko w zdziwieniu,
że jesteśmy starzy.

Rzadko nam asystuje
podczas zajęć żmudnych,
jak przesuwanie mebli,
dźwiganiewalizek
czy przemierzanie drogi w ciasnych butach.

Przy wypełnianiu ankiet
i siekaniu mięsa
z reguły ma wychodne.

Na tysiąc naszych rozmów
uczestniczy w jednej,
a i to niekoniecznie,
bo woli milczenie.

Kiedy ciało zaczyna nas boleć i boleć,
cichcem schodzi z dyżuru.

Jest wybredna:
niechętnie widzi nas w tłumie,
mierzi ją nasza walka o byle przewagę
i terkot interesów.

Radość i smutek
to nie są dla niej dwa różne uczucia.
Tylko w ich połączeniu
jest przy nas obecna.

Możemy na nią liczyć,
kiedy niczego nie jesteśmy pewni,
a wszystko nas ciekawi.

Z przedmiotów materialnych
lubi zegary z wahadłem
i lustra, które pracują gorliwie,
nawet gdy nikt nie patrzy.

Nie mowi skąd przybywa
i kiedy znowu nam zniknie,
ale wyraźnie czeka na takie pytania.

Wygląda na to,
że tak jak ona nam,
równiez i my
jesteśmy jej na coś potrzebni.