Wislawa Szymborska, ”Adio unei priveliști – Pożegnanie widoku ”

Nu-i reproșez primăverii
că s-a întors înapoi.
Nu-i fac vină
că-și împlinește ca-în fiece an
îndatoririle.
Înțeleg că tristețea mea
nu va opri verdele.
Firul ierbii, dacă se leagănă,
e doar în vânt.
Nu mă doare
că pe apă insule de anin
freamătă iar în vânt.
Recunosc
că malul acelui lac
a rămas – de parcă încă ai trăi –
la fel de frumos cum era.
Nu-mi face rău nicicum
să mă uit doar ca să privesc
sărutată de soare – marea.
Chiar pot să-mi închipui
cum alții, nu noi,
stau chiar în clipa asta
pe-un trunchi de mesteacăn.
Le respect dreptul
să șoptească, să râdă
și să tacă de fericire.
Chiar presupun
că-i leagă iubirea
și că el o va strânge
cu brațu-i puternic.
Aripi tinere-n zbor
vor fremăta prin lunci.
Din inimă le doresc
să le-simtă.
Nu cer vreo schimbare
valurilor ce bat în țărm,
acum grele, acum fără vlagă
și nu pe mine ascultându-mă.
Nu cer nimic
apelor ce se strâng spre pădure,
când de culoarea smaraldului,
când albastre,
când negre.
Doar un lucru nu-îngădui.
Întoarcerea mea.
La darul de-a fi acolo –
Am renunțat.
Am supraviețuit
destul
încât mi-e de-ajuns
să gândesc de departe.

-traducere de Catalina Franco-

__________________________________
Nie mam żalu do wiosny,
że znowu nastała.
Nie obwiniam jej o to,
że spełnia jak co roku
swoje obowiązki.
Rozumiem, że mój smutek
nie wstrzyma zieleni.
Źdźbło, jeśli się zawaha,
to tylko na wietrze.
Nie sprawia mi to bólu,
że kępy olch nad wodami
znowu mają czym szumieć.
Przyjmują do wiadomości,
że – tak jakbyś żył jeszcze –
brzeg pewnego jeziora
pozostał piękny jak był.
Nie mam urazy
do widoku w widok
na olśnioną słońcem zatokę.
Potrafię sobie nawet wyobrazić,
że jacyś nie my
siedzą w tej chwili
na obalonym pniu brzozy.
Szanuję ich prawo
do szeptu, śmiechu
i szczęśliwego milczenia.
Zakładam nawet,
że łączy ich miłość
i że on obejmuje ją
żywym ramieniem.
Coś nowego ptasiego
szeleści w szuwarach.
Szczerze im życzę,
żeby usłyszeli.
Żadnej zmiany nie żądam
od przyrbrzeżnych fal,
to zwinnych. to leniwych
i nie mnie posłusznych.
Niczego nie wymagam
od toni pod lasem,
raz szmaragdowej,
raz szafirowej,
raz czarnej.
Na jedno się nie godzę.
Na swój powrót tam.
Przywilej obecności –
rezygnuję z niego.
Na tyle Cię przeżyłam
i tylko na tyle,
żeby myśleć z daleka.