Wislawa Szymborska, ”Adio unei priveliști – Pożegnanie widoku ”

Nu-i reproșez primăverii

că s-a întors înapoi.

Nu-i fac vină

că-și împlinește ca-în fiece an

îndatoririle.

Înțeleg că tristețea mea

nu va opri verdele.

Firul ierbii, dacă se leagănă,

e doar în vânt.

Nu mă doare

că pe apă insule de anin

freamătă iar în vânt.

Recunosc

că malul acelui lac

a rămas – de parcă încă ai trăi –

la fel de frumos cum era.

Nu-mi face rău nicicum

să mă uit doar ca să privesc

sărutată de soare – marea.

Chiar pot să-mi închipui

cum alții, nu noi,

stau chiar în clipa asta

pe-un trunchi de mesteacăn.

Le respect dreptul

să șoptească, să râdă

și să tacă de fericire.

Chiar presupun

că-i leagă iubirea

și că el o va strânge

cu brațu-i puternic.

Aripi tinere-n zbor

vor fremăta prin lunci.

Din inimă le doresc

să le-simtă.

Nu cer vreo schimbare

valurilor ce bat în țărm,

acum grele, acum fără vlagă

și nu pe mine ascultându-mă.

Nu cer nimic

apelor ce se strâng spre pădure,

când de culoarea smaraldului,

când albastre,

când negre.

Doar un lucru nu-îngădui.

Întoarcerea mea.

La darul de-a fi acolo –

Am renunțat.

Am supraviețuit

destul

încât mi-e de-ajuns

să gândesc de departe.

-traducere de Catalina Franco-

__________________________________

Nie mam żalu do wiosny,

że znowu nastała.

Nie obwiniam jej o to,

że spełnia jak co roku

swoje obowiązki.

Rozumiem, że mój smutek

nie wstrzyma zieleni.

Źdźbło, jeśli się zawaha,

to tylko na wietrze.

Nie sprawia mi to bólu,

że kępy olch nad wodami

znowu mają czym szumieć.

Przyjmują do wiadomości,

że – tak jakbyś żył jeszcze –

brzeg pewnego jeziora

pozostał piękny jak był.

Nie mam urazy

do widoku w widok

na olśnioną słońcem zatokę.

Potrafię sobie nawet wyobrazić,

że jacyś nie my

siedzą w tej chwili

na obalonym pniu brzozy.

Szanuję ich prawo

do szeptu, śmiechu

i szczęśliwego milczenia.

Zakładam nawet,

że łączy ich miłość

i że on obejmuje ją

żywym ramieniem.

Coś nowego ptasiego

szeleści w szuwarach.

Szczerze im życzę,

żeby usłyszeli.

Żadnej zmiany nie żądam

od przyrbrzeżnych fal,

to zwinnych. to leniwych

i nie mnie posłusznych.

Niczego nie wymagam

od toni pod lasem,

raz szmaragdowej,

raz szafirowej,

raz czarnej.

Na jedno się nie godzę.

Na swój powrót tam.

Przywilej obecności –

rezygnuję z niego.

Na tyle Cię przeżyłam

i tylko na tyle,

żeby myśleć z daleka.